Uniwersytet Przyrodniczy w Lublinie.

Prof. dr hab. dr honoris causa Ewald Sasimowski

Był wybitnym hipologiem, pasjonatem koni, wychowawcą wielu pokoleń naukowców i praktyków, wielkim patriotą, niezwykłym człowiekiem pełnym dobroci i życzliwości.

Pracę i karierę naukową do tego stopnia poświęcił koniom, że swoje wspomnienia zatytułował „Moje życie z końmi”. Urodził się 23 lipca 1923 r. w Borowiu koło Garwolina. Od młodości interesował się końmi, zafascynowany doskonałą parą dziadka młynarza, którego zaprzęg, jak pisał w dedykacji do pracy doktorskiej, nigdy nie dał się wyprzedzić cugowym z dworu. Już jako młody chłopak wykazywał się poszukiwaniem nowych rozwiązań m.in. szyjąc szorek dla psa, którego przysposobił do pacy w zaprzęgu. Ojciec Profesora, Aleksander Sasimowski był znanym społecznikiem, wieloletnim dyrektorem miejscowej szkoły, która obecnie nosi jego imię, podobnie jak jedna z ulic w Borowiu. Przyszły Profesor uczęszczał tu do szkoły powszechnej, następnie do Państwowego Gimnazjum w Siennicy, a w okresie drugiej wojny światowej na tajne komplety. Aby uniknąć wywózki do Niemiec, pracował w gospodarstwie rolnym ojca, przy czym posługiwał się końmi. Wzięty na podwody, w czasie powstania warszawskiego ocalał dzięki doskonałym umiejętnościom powodowania koniem. Egzamin dojrzałości zdał 7 czerwca 1945 r. Studia ukończył na Wydziale Rolnym Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Był studentem, a od 1946 r. równocześnie młodszym asystentem nestora polskiej zootechniki, prof. Romana Prawocheńskiego seniora w Katedrze Ogólnej Hodowli Zwierząt. W latach 1948 - 1953 pracował w Stadzie Ogierów w Białce k. Krasnegostawu na stanowisku zastępcy i p.o. dyrektora.

Całą swoją dalszą pracę zawodową związał z lubelską uczelnią. W 1953 r. został zatrudniony jako starszy asystent w Katedrze Szczegółowej Hodowli Zwierząt nowo utworzonego Wydziału Zootechnicznego funkcjonującego początkowo przy UMCS, później w Wyższej Szkole Rolniczej, następnie przekształconej w Akademię Rolniczą (obecny Uniwersytet Przyrodniczy w Lublinie). Stopień doktora nauk rolno-leśnych uzyskał na podstawie obrony rozprawy doktorskiej dotyczącej monografii konia garwolińskiego, lokalnego typu koni wytworzonych w rejonie rodzinnego Garwolina. Będąc zwolennikiem standaryzowanej oceny ogierów w próbach polowych, opracował metodykę i sprzęt do prób użytkowości ogierów w zaprzęgu, które przez wiele lat były obowiązujące dla wszystkich ras koni w Polsce. Było to podstawą do uzyskania w 1962 r. stopnia naukowego docenta (obecnie dr. habil.) nauk rolniczych w zakresie hodowli zwierząt w Wyższej Szkole Rolniczej w Poznaniu. W 1969 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1975 r. profesora zwyczajnego. Przez dziesięciolecia pracy jako nauczyciel akademicki przekazał swoją rozległą wiedzę ale także miłość do koni tysiącom studentów Wydziału Zootechnicznego i Weterynaryjnego.

Prof. dr hab. dr h. c. Ewald Sasimowski był naukowcem i praktykiem, uznanym autorytetem w środowiskach naukowych i hodowlanych zajmujących się końmi. Trudno wymienić Jego nieocenione zasługi dla hipologii. W latach 1981-1990 był koordynatorem badań hipologicznych w Polsce. Zainteresowanie Profesora dotyczyły hodowli, użytkowania i żywienia niemal wszystkich ras koni w kraju. Na bazie Gospodarstwa Doświadczalnego w Felinie podejmował próby doświadczanych krzyżówek koni małych m.in. koniko-fiordów i dużej grupy arabokoników. Od połowy lat 70. ubiegłego wieku rozpoczął doświadczalną hodowlę pierwszej polskiej rasy kuców, które od miejsca swego powstania otrzymały nazwę „felińskie”. Kuce te są obecnie znane i cenione w całym kraju, populacja liczy ponad 1000 osobników, w Polskiej Księdze Kuców prowadzona jest odrębna sekcja rasowa kuców felińskich. Profesor objął opieką naukową hodowlę koników polskich w Roztoczańskim Parku Narodowym i w ten sposób doprowadził do jej wielkiego rozwoju. Był inicjatorem ostoi konia biłgorajskiego w Lasach Janowskich.

Prof. dr hab. dr h. c. Ewald Sasimowski był autorem 322 publikacji, w tym 132 prac oryginalnych, 21 podręczników, broszur i skryptów, autorem bądź współautorem 10 patentów i wzorów użytkowych. Jego podręcznik „Zarys szczegółowej hodowli zwierząt” został wydany również w języku angielskim. Wypromował kilkudziesięciu magistrantów, 10 doktorów, a pięcioro jego wychowanków zostało profesorami.

Pełnił najwyższe funkcje na lubelskiej uczelni i w kraju: w latach 1963-1977 był kierownikiem Zakładu Hodowli Koni, 1969-1985 dyrektorem Instytutu Hodowli i Technologii Produkcji Zwierzęcej, 1964-1969 dziekanem Wydziału Zootechnicznego, a w latach 1969-1972 rektorem uczelni. Był członkiem Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej ds. Kadr Naukowych, Przewodniczącym Komitetu Nauk Zootechnicznych PAN, prezesem Polskiego Towarzystwa Zootechnicznego.

Jako kierownik i wychowawca był wymagający ale życzliwy, bardzo zainteresowany rozwojem naukowym podwładnych, ale także ich problemami osobistymi. Sam był „tytanem pracy” najwięcej wymagając od siebie. Jego popularnym powiedzeniem było …nie meldować o trudnościach – meldować o wykonaniu…., ale w razie trudności sam podejmował ich pokonanie. Inne, znacznie bardziej przyjemne powiedzenie Profesora, brzmiało ….dziekuję w imieniu koni /lub/służby.

Poza aktywnością naukową udzielał się szczególnie w organizacjach i zespołach związanych z hodowlą koni: był współorganizatorem i przez 17 lat prezesem Lubelskiego Związku Hodowców Koni, wiceprezesem Polskiego Związku Hodowców Koni, przewodniczącym Zespołu Hodowli Koni Rady Naukowej Ministerstwa Rolnictwa i wieloletnim członkiem tego Zespołu. Profesor Ewald Sasimowski był autorytetem w środowisku hipologów również za granicą. Posługiwał się językiem niemieckim, rosyjskim i angielskim. Nawiązał liczne bezpośrednie i korespondencyjne kontakty z naukowcami i praktykami z zakresu hodowli i użytkowania koni zarówno w Zachodniej Europie i Ameryce Północnej, jak i byłym Związku Radzieckim. W czasie konferencji naukowych i innych wyjazdów poznał wiele zagranicznych stadnin koni i ośrodków badawczych. Był wiceprzewodniczącym Komisji Produkcji Koni Europejskiej Federacji Zootechnicznej.

W uznaniu jego zasług Senat Akademii Rolniczej w Lublinie w 1991 r. przyznał Profesorowi Ewaldowi Sasimowskiemu tytuł doktora honoris causa. Ponadto został odznaczony Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem im. Tadeusza Vetulaniego, Medalem im. Michała Oczapowskiego. Był honorowym członkiem Komitetu Nauk Zootechnicznych PAN i Polskiego Towarzystwa Zootechnicznego.

Zawsze był bezgranicznie oddany i zaangażowany w ideę budowania Polski. W swoim życiorysie napisał, że nigdy nie należał do żadnej partii. Gdy w latach 70. władze pozbawiły PZHK rzeczywistych praw prowadzenia pracy hodowlanej, na znak protestu zrezygnował z funkcji prezesa Lubelskiego Związku. W ostatnim dwudziestoleciu ubolewał nad trwonieniem dorobku Polski z czasów PRL. Będąc na emeryturze nie wycofał się z pracy, tylko służył dalej swoją wiedzą i umiejętnościami.

Profesor zawsze był niezwykle aktywny i pracowity. Lubił i bardzo cenił pracę fizyczną. Do ostatnich lat uprawiał ogródek. Kuce felińskie hodował również prywatnie. Mimo swojej pozycji i wieku bardzo chętnie osobiście obsługiwał konie i użytkował w pojazdach i na roli. Na wakacje wyjeżdżał do rodzinnego Borowia z koniem, a w Lublinie utrzymywał w pobliżu domu kuce i różnorakie małe zwierzęta: kozy, owce, gołębie, szynszyle, psy. Obcowanie z nimi i obsługa dawały mu radość i energię do ostatnich lat. Był człowiekiem skromnym i doskonale porozumiewał się zarówno z osobistościami jak i rolnikami czy pracownikami fizycznymi, z którymi stykał się w pracy zawodowej i społecznej.

Profesorowi E. Sasimowskiemu szczególnie na sercu leżał los rolników i polskiej wsi. Z myślą o nich założył w 2003 r. Polskie Stowarzyszenie Użytkowników i Przyjaciół Koni Roboczych oraz Konnych Producentów Żywności Ekologicznej, którego był prezesem do 2009 r. Przez siedem lat był jego sercem, mózgiem i główną siłą wykonawczą. W uznaniu jego zasług Stowarzyszenie w 2009 r. przyjęło imię Profesora Ewalda Sasimowskiego.

Niezwykłemu oddaniu rodzinie dał wyraz, gdy przeżył tragedię śmierci najmłodszego syna w wieku 20 lat, w wyniku nieuleczalnej choroby. Opiekował się nim osobiście do ostatnich chwil jak najlepsza i najczulsza pielęgniarka. Wykazał się przy tym ogromnym chartem ducha, nie przerywając działalności badawczej.

Do końca życia był zaangażowany w sprawy hodowli koni w Polsce, kontaktował się z wieloma hodowcami, czytał zagraniczne czasopisma dotyczące koni roboczych. Zmarł 16 kwietnia 2012 r. w wieku 89 lat. Spuścizna po Panu Profesorze i pamięć o nim pozostaną z nami na zawsze.

1. Prof.Sasimowski i kuc feliński Harpun

2. 1974 r. I czempionat kuców w Gnieźnie kl. GRAFIKA, gratulacje przyjmuje prof. E Sasimowski

3. 1999 r. prof. Sasimowski w wieku 78lat uprawia swoją działkę

4. 2003 r. próba szybkości kl. Harfiarka, powozi prof. E. Sasimowski

5. 2010 r. Profesor E. Sasimowski (lat 87) z czempionem og Graham

Anna Stachurska

Ryszard Kolstrung

OFICJALNY PLAKAT WYDARZENIA

Przewodnicząca Komitetu Organizacyjnego
Prof. dr hab. Joanna Barłowska

Uniwersytet

Strona Wydziału

Jubileusz 65-lecia Wydziału

Zjazd Absolwentów

Prof. dr hab. dr h.c. E.Sasimowski
Upamiętnienie postaci